Ζούμε μια ζωή που τα πάντα ή τουλάχιστον τα περισσότερα γεγονότα, ενέργειες και δράσεις είναι σκόπιμες. Παραδωμένοι στα “πρέπει” ξεκινώντας απ’ την αρχή κι όλας της ζωής μας.. όταν βρέφη ακόμα γινόμαστε πρωταγωνιστές μιας θρησκευτικής τελετής και καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής μας τα βρίσκουμε μπροστά μας, στη μόρφωση, στη δουλειά, στην οικογένεια, στις φιλίες, στις γιορτές, στα καλοκαίρια.. παντού! Τελικά τι; Είμαστε αυτοί που είμαστε ή αυτοί που έπρεπε να είμαστε;

Κάπως έτσι, χοντροκομμένα και όχι επαρκώς αναλυτικά βλέπω την ζωή, όσον αφορά το “πρέπει”

και μέσα σε αυτό το φόντο θα ζωγραφίσω τα παραμύθια και τα παιδικά μας χρόνια.

Η κοκκινοσκουφίτσα, τα τρία γουρουνάκια, η χιονάτη και οι εφτά νάνοι και άλλα πολλά, είναι ιστορίες που μας κρατούσαν συντροφιά στα παιδικά μας χρόνια. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ζητάω παραμύθι από την μητέρα μου, σχεδόν να το απαιτώ και όταν κατάφερνα τον σκοπό μου να ηρεμούσα.. γιατί αυτή η ηρεμία; Στα μάτια ενός παιδιού ο κόσμος είναι ανεξερεύνητο πεδίο, τα παιδιά είναι σφουγγάρια και ο κόσμος για αυτά είναι ένα δωμάτιο γεμάτο νερά που νοιώθουν την αναγκή να το καθαρίσουν. Σίγουρα τους προξενεί περιέργεια το κάθε τι που συναντούν και μπαίνουν στην διαδικασία να το αναλύσουν, μα αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Μπορώ να απαριθμήσω εκατοντάδες γεγονότα που θα έκαναν ένα παιδί να αισθανθει φόβο, αηδία, λύπη και άλλα τέτοια συναισθήματα, κατα τη διάρκεια της εξερεύνησης του. Τα γεγονότα που επιδρούν αρνητικά στη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού ειναι πολύ περισσότερα από εκείνα που θα του κάνουν καλό. Μέσα σε μια τέτοια καθημερινότητα λοιπόν, το παιδί ψάχνει καταφύγιο. Βρίσκει πολλά η αλήθεια είναι, και ένα από τα αγαπημένα του είναι τα παραμύθια, γιαυτό και η ηρεμία.

Αν προσπαθούσαμε να το αναλύσουμε περισσότερο θα φτάναμε σε ποιό ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ας σκεφτούμε τους τρόπους που μπορεί να περάσει ένα παιδί όμορφα. Κρυφτό, κυνηγητό, πόλεμος, στρατιωτάκια, φιγούρες σούπερ ηρώων κ.α. Κάποια από αυτά παιχνίδια, κάποια αλλα δραστηριότητες. Κάποια με την απαραίτητη συμμετοχή παρέας, κάποια όχι. Ας σταθούμε στη 2η κατηγορία. Παιχνίδια που μπορούσαμε να παίξουμε μόνοι μας. Πολλά, και τα περισσότερα εξ αυτών έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Την φαντασία. Στρατιωτάκια.. φτιάχναμε ολόκληρα σενάρια, που κάποια έγιναν και ταινίες μάλιστα, χρησιμοποιώντας πλαστικές φιγούρες που αγοράζαμε με το κιλό στη νάϊλον, σφραγισμένη σακούλα, χωρις κάτι περισσότερο. Το πολύ πολύ να φτιάχναμε και ένα πεδίο μάχης σε χαρτί ακουαρέλας. Αλλά χρειαζόμασταν μόνο αυτό. Όλα τα υπόλοιπα ήταν μέσα στο κεφάλι μας. Ονόματα στρατιωτών, οι καλοί, οι κακοί, ο ήρωας, το θύμα, η τελευταία, υποχρεωτικά καθηλωτική, σκηνή, τα ΠΑΝΤΑ!

Ερώτηση, ένας ενήλικας, είναι σε θέση να κάνει κάτι ανάλογο; Απάντηση, ΟΧΙ! Γιατί ο ενήλικας έχει χάσει την ξεγνοιασιά του, έχει βέβαια και τα ελαφρυντικά του, μα δεν είναι ικανά αυτά να του χαρίσουν αλλωθι. Το παιδί δεν έχει προλάβει να γνωρίσει τους ανθρώπους και τα είδη τους, σαν μονάδες, για αρχη παίρνει μιαν ιδέα του συνόλου, μα δεν έχει αντιληφθεί τον σκοπό που ο καθένας έχει στο κεφάλι του. Κι αν αυτό συμβεί και το αντιληφθεί η παρέα του, το επόμενο απόγευμα θα ναι καουμπόυ και όχι ινδιάνος. Αν υποθέσουμε πως είμαστε σε έναν πλανήτη γεμάτο διαφημιστικες εταιρείες, μανατζερ, παραγωγούς μεγαλεπίβολων projects και υπάρχει ένα μόνο παιδί, σκεφτείτε λίγο πόσοι θα σφάζονταν να το κάνουν υθίνοντα νου των επιχειρήσεών τους! Αν μπορέσουμε να αποκοπούμε απο πράγματα που γνωρίζουμε και θεωρούμε φυσικά, θα εκπλαγούμε απο αυτή την ικανότητα που μόνο τα παιδιά εχουν.

Ποιά μόρφωση μπορεί να δώσει κάτι ανάλογο; Δεν νομίζω να μπορεί καμία, πολλοί έχουν ακόμα τη φαντασία να δημιουργούν ιστορίες, παραμύθια, δράσεις και αντιδράσεις μέσα στο μυαλό τους, μα παιδιά δεν είναι. Ζούμε σε έναν κόσμο που τα πάντα μαθαίνονται, απο την συγγραφή σεναρίου, μέχρι την παρασκευή φελλών, υπάρχει γύρω μας η εξειδίκευση. Όλα μαθαίνονται, εκτός της φαντασίας, και αυτό με κάνει να καταλήγω στο συμπέρασμα οτι η παιδίκη μας ηλικία είναι αυτό που είμαστε και σιγά σιγά, όπως οδηγούμαστε προς τον θάνατο έτσι φεύγουν και τα συστατικά που μας έκαναν ανθρώπους.

Είμαστε από την φύση μας σουρεαλιστές. Σουρεαλισμός με λίγα λόγια είναι η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος εκφράζεται (κυριως μεσω εικόνας ή γραπτού λόγου) χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν νόμους φυσικής, ποιο απλά; Χωρις να λαμβάνει υπ’ όψιν τον κόσμο. Αλλά ο σουρεαλισμός αποτελεί εφεύρεση, λυπηρό αυτό. Ο σουρεαλισμός υπάρχει απο τότε που το πρώτο παιδί ξεκίνησε να παίζει. Δεν μας τον έμαθε κανείς, δεν τον διδαχθήκαμε, δεν τον ανακαλύψαμε.. απλά υπήρχε, όπως απλά υπάρχουν τόσα και τόσα γύρω μας. Η καθωσπρέπει, γλυκήτατη γιαγιά με τις απαρχαιωμένες απόψεις περί θρησκείας και οικογένειας μας έλεγε παραμύθια με λύκους που μιλάνε, με άμαξες που μετατρέπονταν σε κολοκύθες, και όλα αυτά ήταν απολύτως φυσιολογικά.

Ακόμα ένα στοιχείο που δυναμώνει μέσα μου αυτή την άποψη είναι η ηρεμία και η γαλήνη που όλοι νοιώθαμε στο άκουσμα των παραμυθιών. Παράγοντες πολλοί που βοηθούσαν, σίγουρα, μα είναι και η δομή των παραμυθιών που κάνει τη διαφορά. Ήταν σαν να μας έλεγαν κάτι που ήδη γνωρίζαμε, σαν να γυρνούσαμε πίσω σε έναν τόπο που όλα έχουν μια οικεία υφή, ξεχνούσαμε όσα συνέβαιναν γύρω μας και αφηνόμασταν στις ιστορίες.

Τα χρόνια πέρασαν όμως, και μας έμαθαν (προσπαθησαν και ακόμα προσπαθούν) να είμαστε σύνολο.. ο έφηβος που λειτουργούσε και σκέφτοταν σαν παιδί άρχισε να νοιώθει άβολα, γιατί γύρω του οι υπόλοιποι άλλαξαν συνήθειες, και άρχισαν να προσέχουν τις συμπεριφορές τους ωστέ να μην δώσουν λαβή για σχόλια στον καθένα. Σιγά σιγά σταμάτησαν τα γέλια, η χαρούμενη κούραση.. τι όμορφο συναίσθημα.. λουσμένα στον ιδρώτα μα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά μεχρι τη στιγμή που θα κλέιναμε τα μάτια μας το βράδυ. Σταμάτησαν τα παιχνίδια, γιατί κάποιος είδε έναν εξωσχολικό να κάθεται στη σέλα απο τη μηχανή του με το χέρι να κρεμιέται απο την τσέπη και ήθελε να τον μιμηθεί. Αρχίσαμε να βαριόμαστε.. κάποτε περνούσαμε σαββατοκύριακα τρέχοντας από το πρωί ως το βράδυ πάνω κάτω και λίγα χρόνια μετά 2 ώρες ήταν αρκετές να μας κάνουν να βαρεθούμε και να μην γουστάρουμε. Κάποτε οι μαζώξεις για τον εορτασμό ενός φίλου στο σπίτι του, συνοδεύοταν από παιχνίδια και χορούς, μετά απο λίγα χρόνια συνοδεύοταν από προβλήματα εργασιακά, ερωτικά, οικογενειακά. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί θανάτοι στην διάρκεια της ζωής μας και δεν τους δίνουμε σημασία, ο τελευταίος θα ναι αυτός που θα μας πει, αν κάναμε καλά η όχι.Θα ήταν ωραίο να αφεθούμε για μια στιγμή πάλι όλοι μαζί, να βρούμε ξανα τα στρατιωτάκια μας, τις κούκλες, τις μπάλες, τα παραμύθια και να γυρίσουμε στην πραγματική μας φύση. Θα ήταν ωραίο την επόμενη φορά που θα εξιστορήσουμε ένα όνειρό μας να το κάνουμε χωρίς την προσθήκη “είδα όνειρο ότι..”. Πολύ σωστά κάποια φίλη, η οποία είναι και μητέρα δύο παιδιών, είπε ότι εμείς οι ενήλικες προσπαθούμε να δώσουμε βάση σε αυτό που ζούμε και δεν μπορούμε γιατί ψάχνουμε τη σωστή λέξη. Χάνουμε πολλά μεγαλώνοντας.. και κλείνω έτσι.. η κορούλα της προτίμησε να χρησιμοποιήσει τη λέξη “χαρά” για να εκφράσει τι ένοιωσε στον χρόνο που πέρασαν μαζί.

Πόσοι από μας θα ανατριχιάσουν αναλογιζόμενοι την συγκεκριμένη λεξή;